Κάτω απο την ματωμένη γκιλοτίνα

Ο χρόνος της ζωής του Γιώργου και της Ηλέκτρας, ενός ζευγαριού σαδιστών, μετρούσε πλέον αντίστροφα και μάλλον εις βάρος τους, με το ρυθμό που τον ένιωθαν να μετράει αντίστροφα και τα θύματά τους, όταν βρίσκονταν φυλακισμένοι στα δεσμά της γκιλοτίνας του σπιτιού του δράματος, με μια λεπίδα να κρέμεται πάνω απο το κεφάλι τους και να είναι έτοιμη να προσγειωθεί στον λαιμό τους και να τους αφήσει χωρίς κεφάλι. Αβοήθητοι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, με το κεφάλι ανάμεσα σε δυο κομμάτια ξύλου και την φωνή της Ηλέκτρας να ακούγεται απο μια γωνία του δωματίου, διατυπώνοντας τις διαστροφικές τις σκέψεις για την τύχη των κεφαλιών τους, τα οποία πιθανότατα θα διατηρούνταν στη φορμόλη, μέσα σε γυάλες στο πίσω μέρος του δωματίου της φρίκης.

Ο Γιώργος, χειριστής του μοχλού αυτού του φρικτού αντικειμένου που είχε γευτεί το αίμα αρκετών ανθρώπων, εκτελούσε τις εντολές τις Ηλέκτρας χωρίς να έχει σκεφτεί τις συνέπειες. Και τώρα, στέκονται κοντά στην γκιλοτίνα με τα χέρια τους δεμένα, με την αγωνία των θυμάτων τους και τις στιγμές τους να γυροφέρνουν στο μυαλό και να μην τους αφήνουν καθαρή τη σκέψη τους. Οι κραυγές που είχαν ακουστεί σε αυτό το δωμάτιο, και το αίμα που το είχε πλημμυρίσει δεν τα χωρούσε ανθρώπινος νους.

Η γκιλοτίνα μετρούσε τα λεπτά της ζωής σου, τον χρόνο που σου είχε αφήσει η Ηλέκτρα να μετανιώσεις για όλα σου τα λάθη, τα οποία θα έπαιρνες μαζί σου, είτε πήγαινες στην κόλαση, είτε στον παράδεισο. Πριν ο Γιώργος αφήσει τον μοχλό της λεπίδας, μπορούσες να μετανιώσεις για τα σφάλματα-εξάλλου η λεπίδα θα τα έπαιρνε μαζί της. Η λεπίδα ήξερε τα μυστικά τόσων ανθρώπων, είχε πλέον την δική της ιστορία. Τόσο αίμα είχε περάσει απο εκεί, το δωμάτιο της φρίκης θα έπρεπε να ονομάζεται ματωμένο πλέον. Αλλά όχι, η απόφαση των δικαστών δεν ήταν να εκτελεστούν στην γκιλοτίνα τους. Δεν ήταν να νιώσουν όπως τα θύματά τους. Ήτανε απλώς μια ισόβια φυλάκιση την οποία μερικοί ήλπιζαν να μεταμορφωθεί σε θανατική ποινή.

Για να νιώσουν την λεπίδα να πέφτει απότομα στον λαιμό τους, και το κεφάλι να απομακρύνεται απο το υπόλοιπο σώμα τους και να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στην φορμόλη.

Σε μια γυάλα γεμάτη φορμόλη. Γιατί, αυτά ήταν τα ενθύμια της Ηλέκτρας-μόνο γυάλες φορμόλης, που της θύμιζαν τα τραύματα της ψυχής της.