Αποτυπώματα: Το χέρι [2]

Είχε περάσει πια η ώρα, και δυστυχώς στοιχεία δεν είχαν βρεθεί. Βρισκόντουσαν πια στην αίθουσα συνεδριάσεων, τη μεγάλη αίθουσα με δυο άγνωστα πρόσωπα. Και εκεί που περίμεναν να συγκεντρωθούν επιτέλους τα στοιχεία και να πάνε στα πόστα τους, πρόσεξαν πως ο Παύλος δεν ήταν τόσο κοντά στον πίνακα για τα στοιχεία. Δεν ήταν σίγουρο, αλλά οι νέες κοπέλες που κάθονταν στην είσοδο τους κίνησαν υποψίες. Ο Παύλος της φώναξε να έρθουν μπροστά. Κάνανε βήματα προς τον πίνακα. "Δέρκου Δήμητρα, Μελάνη Θεοδώρα. Η νέα μας τεχνικός υπολογιστών και η προσωρινή βοηθός του Χρήστου στο εργαστήριο." Αυτές έκατσαν στις καρέκλες της αίθουσας και ο Παύλος άρχισε να μιλάει για την υπόθεση ενώ η Ερμίνα σημείωνε στον πίνακα. "Ένα χέρι στο πάρκο. Τι γίνεται;" είπε η Θεοδώρα με ύφος που όντως θύμιζε τη θέση της πρωτάρας στην οποία βρισκόταν. Δεν πήρε απάντηση, και η συνεδρίαση τελείωσε με τα λόγια του Παύλου που καθοδηγούσαν τις νέες. Ακολούθησαν τους συνεργάτες, η Δήμητρα τον Διονύση και η Θεοδώρα τον Χρήστο με την Άρτεμη. Στο μέρος των αναλύσεων επικρατούσε χοντρός πανικός, ενώ στα γραφεία των Ανακριτών και τον εξερευνητών ησυχία, όπως και στους υπολογιστές. Ο καθένας με τους συνεργάτες του, και η ένταση υπήρχε μόνο στο εργαστήριο των αναλύσεων. "Αν καταφέρετε να αποσπάσετε υλικό απο εδώ και να το ταυτοποιήσετε, εγώ θα σας δώσω συγχαρητήρια. Ο δολοφόνος μας είναι τέρμα καλλιτέχνης, κοιτάξτε εδώ κόψιμο. Όταν δεν υπάρχει αίμα, θα δυσκολευτείτε να βρείτε υλικό. Το καλό είναι οτι μπορεί να υπάρχει κάποιο αποτύπωμα στον ιστό ή κάτι τέτοιο, αλλά το βρίσκω κομματάκι δύσκολο." τους είπε η Άρτεμη. "Θεοδώρα, θα σε βοηθήσει ο Χρήστος." συνέχισε. Ο Χρήστος άνοιξε την πόρτα για τις αναλύσεις, και η Θεοδώρα τον ακολούθησε. Της έδειξε το μέρος της, τον πάγκο της. "Εσένα κάπου σε ξέρω. Ήσουν Λάρισα;" την ρώτησε. Η Θεοδώρα κοίταξε προς το μέρος του. "Ναι, γιατί; Τέλειωσα το Βιοχημικό, και διάλεξα να έρθω εδώ. Δεν έχω κάνει ακόμα μεταπτυχιακό για να μπω εδώ, αλλά έχω ήδη την ιδιότητα της αναλύτριας." του απάντησε.
"Είσαι η Μελανιά, απο το τελευταίο έτος;" της χαμογέλασε απαλά, και αυτή του έγνεψε καταφατικά. "Αχ, καλέ σε ξέρω. Παρακολουθούσες μαθήματα όταν ήμουν στο πρώτο έτος." του αντιλόγησε.
"Ναι, και μετά έφυγα εξωτερικό. Και κατέληξα εδώ, να βαράω μύγες περιμένοντας να κάνω ανάλυση. Λοιπόν; Θα την κάνουμε; Παρεπιπτόντως, η Δήμητρα, η καινούργια.. Είναι αδερφή μου." της είπε.
"Αν μου δείξεις τον λύκο σου, κάτι θα κάνω να τελειώσει η ανάλυση." απάντησε πάλι η Θεοδώρα. Ο Χρήστος έπιασε το διαφανές πανωφόρι, και της το έδωσε.
"Φόρα αυτό, βόηθα με.. Και κάτι θα κάνω"
της χαμογέλασε ενώ τις έδινε το κουτί που βρισκόταν το χέρι.
Η Θεοδώρα το άνοιξε, φόρεσε το πανωφόρι και το ακούμπησε στον πάγκο.

Συνεχίζεται :Ρ

Το δωμάτιο 666: Απόφαση ζωής και θανάτου

Ξύπνησα με μια περίεργη ζάλη στο πάτωμα του μπάνιου της. Είχα χάσει τις αισθήσεις μου μετά απο αυτή τη περίεργη συνάντηση και έπρεπε να αποφασίσω αν ήθελα να μάθω το μυστικό της και να το πάρω μαζί μου ή να μείνω με την απορία. Αλλά ένα κλίμα με είχε κυριεύσει και ήθελα σαν τρελή να μάθω το μυστικό της Αλέξις. Αλλά τα κενά της υπόθεσής της ήταν πολλά. Έπρεπε να ψάξω, να ρωτήσω.. Αλλά ποιον; Ο ιδιοκτήτης το πρωί έφυγε για ταξίδι, δεν είχα την εύνοια του για να συνεχίσω. Η ρεσεψιονίστ φαινόταν καινούριο πρόσωπο. Και εγώ ήμουν τόσο μπερδεμένη και δεν ήξερα την επόμενη κίνησή μου, και της Αλέξις επίσης. Πως προκάλεσε αυτή τα αίματα; Σηκώθηκα και κοίταξα τον τόπο. Δεν ήταν εκεί. Αλλά ήμουν σίγουρη πως θα ερχόταν. Κατευθύνθηκα στην πόρτα που θα με έβγαζε απο αυτή την κόλαση και η ζάλη κυρίευσε πάλι στο μυαλό μου. Έπεσα. Και εικόνες πέρασαν μπροστά απο τα μάτια μου αυτή τη στιγμή. Σαν μια ταινία που έπρεπε να δω πριν πεθάνω, μα εγώ.. Εγώ δεν πέθαινα. Είχα ακόμη σφυγμό, ανάσα, η καρδιά μου είχε ακόμα χτύπο. Κατά την διάρκεια αυτού του εγκεφαλικού παιχνιδιού μου, η αναπαραγωγή των σκηνών μου φάνηκε οικεία. Σαν ένα θρίλερ που ζούσα και ίσως με βοηθούσε να βγάλω μια άκρη. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου. Αίμα. Παντού αίμα και..για στάσου. Νομίζω πως είδα.. Είδα ένα παιδάκι. Και μετά κατευθείαν δυο νεκρούς. Τι γίνεται; Ποιο είναι το παιδί και γιατί αυτοί έπεσαν κάτω; Άνοιξα τα μάτια μου και ένιωσα σαν να έχω πάθει μια μικρή κρίση πανικού. Ένιωθα έτοιμη να πέσω σε ένα κενό και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Την άνοιξα, και έφυγα. Έφυγα όσο πιο μακριά μπορούσα απο αυτό το δωμάτιο και έτρεξα. Έτρεξα να βρω κάποιον που ήξερε. Αν αυτή ήταν η Αλέξις, πριν απο πόσα χρόνια έγινε αυτό; Αν όχι; Τότε.. Τι γινόταν; Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες του ορόφου να πάω να βρω την ρεσεψιονίστ. Στάθηκα μπροστά απο τον πάγκο της και περίμενα.. Και εμφανίστηκε, κάνοντας πως δεν με ξέρει. Την ακολούθησα και τότε, τότε με κατάλαβε. Την ρώτησα ποιο είναι το άτομο που εργάζεται περισσότερο καιρό εδώ μέσα, και μου απάντησε. Μου είπε κάτι για τον ιδιοκτήτη και μια υπόθεση με την καθαρίστρια. Είχα μπερδευτεί τόσο και διάνυα την τέταρτη μέρα.. Ήταν η τελευταία ολόκληρη μέρα που θα περνούσα εκεί και έπρεπε να μάθω την αλήθεια.

Συνεχίζεται.