"Αιώνια Νιρβάνα"

Απρίλιος.Άνοιξη.
Η Φύση φοράει τα γιορτινά της και γιορτάζει την γέννηση των νέων ζωών,του τέλους του χειμώνα.Κι όμως μερικές ψυχές πεθαίνουν.Μια υπόσχεση θα κοστίσει τη ζωή σε μια 27χρονη κοπέλα,την Κυριακή-Δήμητρα Καταλανή.Την υπόσχεση που πήρε να πεθάνει σαν τον Kurt Cobain.Στα 27 της,απο ναρκωτικά και πυροβολισμό.Γεννήθηκε 5 Απριλίου του '95,λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Cobain.Μεγαλώνοντας,έμαθε για τον θάνατο και αγάπησε τη μουσική του,τόσο που ήθελε να ζήσει την ίδια ζωή με αυτόν.Ήθελε να μάθει κιθάρα,να γίνει εθισμένη στην ηρωϊνη,και να πεθάνει απο αυτή.Ήθελε να ανοίξει ο φάκελος του θανάτου του.Μπορεί δικό της συγκρότημα να μην έκανε,αλλά προσπάθησε να κάνουν την ίδια ζωή.Η Κικίτσα πίστευε οτι τίποτα δεν ήταν τυχαίο,αλλά όλα προμελετημένα.Η μέρα που γεννήθηκε,η σχέση της με τον νεκρό Kurt,ο χαρακτήρας,το όνομα,η εμφάνισή της,μέχρι και το τέλος που επέλεξε να δώσει στη ζωή της στα 27 της,στις 5 Απριλίου.Το ίδιο τέλος έχουν,αυτός απο τύχη και αυτή απο επιλογή.Ξεκίνησε τη χρήση ναρκωτικών απο το ποτό και τις ζελατίνες,και έφτασε μέχρι την ηρωΐνη σταδιακά.Η μάνα της την άκουγε απο μικρή για τον σκοπό που είχε και της έλεγε να σοβαρευτεί,αλλά η Κική εκεί,να θέλει να πεθάνει σαν αυτόν.Εκείνη την περίοδο ήταν με ένα παιδί τον Κυριάκο.Έμπαινε ο Απρίλης όταν του είπε τι θέλει να κάνει.Εκείνο τον καιρό έπαιρνε ηρωϊνη και πίστευε πως είχε έρθει ο καιρός.Η μάνα της την έστελνε στην απεξάρτηση,αλλά η Κική δεν πήγαινε.Το είχε σκοπό.Θα πέθαινε.Τις 5 Απριλίου το βραδάκι,πήρε τονξ Κυριάκο και πήγαν σε μια οικοδομή,με την μάνα της να ακολουθεί απο πίσω.Η Κική είχε έτοιμο το χαρτί,τα ρούχα της,όλα.Και την τελευταία της δόση μαζί.Φορούσε μια τεράστια ριγέ ζακέτα και ένα τζην με μπαλώματα.Απο κάτω είχε κάτι χακί μπότες,σαν αρβύλες,άλυτες ήταν.Χτύπησε τη τελευταία της δόση και έδωσε σήμα στον Κυριάκο να πυροβολήσει."Αν νοιάζεσαι πραγματικά,κάντο" του είπε την ώρα που χτυπούσε την ένεση στο χέρι της,με τη μάνα της να βλέπει στη γωνία το άδοξο τέλος της κόρης της.Αφού ακούστηκε ο πυροβολισμός,ο Κυριάκος έκλαψε με λυγμούς πάνω απ'το άψυχο,πλέον,σώμα της Κυριακής.
Ανοίγοντας το χαρτάκι διάβασε "Για να δοθεί και η δικαιοσύνη στους άψυχους νεκρούς.Ας ανοίξει επιτέλους η υπόθεση."

Τι κοιτάς μωρέ;
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ,την τέλειωσα._.

Δωμάτιο 666:Η Συνέχεια

Τρίτη μέρα.Άλλες δυο μείνανε,και εγώ τίποτα...Ούτε μνημεία πήγα να δω,τίποτα.Κλεισμένη στο ξενοδοχείο να λύσω το μυστήριο..Τι να ήταν η κοπέλα άραγε;
Οι μέρες συνεχίζονταν και η φιλία μου με τη ρεσεψιονίστ και τον ιδιοκτήτη μεγάλωνε και εξελισσόταν.Ο Ιδιοκτήτης μου είχε δώσει το κλειδί του δωματίου με φόβο και μου είχε πει να προσέχω...Έτσι,γύρω στα μεσάνυχτα χτύπησα αλλά απάντηση δε πήρα.Έτσι τόλμησα να ανοίξω τη πόρτα,με μικρές φοβίες να με βασανίζουν.Σκοτάδι,σκοτάδι παντού.Ένας περίεργος ήχος ακουγόταν και διστακτικά άναψα το φως.Κανένας μέσα.Το κρεβάτι πεντακάθαρο,και το δωμάτιο επίσης.Δεν είχα τίποτα να κοιτάξω,τίποτα να εξετάσω.Προχώρησα προς το μπάνιο,αλλά επιφυλακτικά γύρισα πίσω.Και τότε είδα κάτω απ'το κρεβάτι κάτι σκούρο.Όταν πήγα να το ακουμπήσω,ήταν ξερό.Αίμα δεν ήταν,γιατί είχε το μαύρο χρώμα.Ήταν και άοσμο...Δεν ασχολήθηκα και πολύ,γιατί η περιέργεια να πάω στο μπάνιο με έτρωγε..Η πόρτα ήταν κλειδωμένη.Θυμήθηκα τα λόγια του ιδιοκτήτη και γύρισα να πάρω τα κλειδιά...Όταν όμως γύρισα,πάλι άκουσα τη κραυγή της πρώτης μέρας.Έπιασα τα κλειδιά και άνοιξα τη πόρτα του μπάνιου.Στο πάτωμα ήταν πάλι ένα υγρό.Αυτή τη φορά δεν ήταν ξερό όμως.Ήταν φρέσκο,και αν κρίνω απο τα ξυράφια δίπλα,ήταν αίμα.Η μπανιέρα γεμάτη νερό σε ροζ απόχρωση,λερωμένα ρούχα στην λεκάνη και αίμα,παντού αίμα..Ποιος να ήξερε τι είχε γίνει πριν χρόνια εδώ;
Ποιός;
Και εκεί που αναρωτιόμουν όλα αυτά,η πόρτα έκλεισε,και η Αλέξις μπήκε μέσα κοιτώντας με φιλικά.

Συνεχίζεται..