Τετάρτη 9 Οκτωβρίου 2013

Κάτω απο την ματωμένη γκιλοτίνα

Ο χρόνος της ζωής του Γιώργου και της Ηλέκτρας, ενός ζευγαριού σαδιστών, μετρούσε πλέον αντίστροφα και μάλλον εις βάρος τους, με το ρυθμό που τον ένιωθαν να μετράει αντίστροφα και τα θύματά τους, όταν βρίσκονταν φυλακισμένοι στα δεσμά της γκιλοτίνας του σπιτιού του δράματος, με μια λεπίδα να κρέμεται πάνω απο το κεφάλι τους και να είναι έτοιμη να προσγειωθεί στον λαιμό τους και να τους αφήσει χωρίς κεφάλι. Αβοήθητοι σε ένα σκοτεινό δωμάτιο, με το κεφάλι ανάμεσα σε δυο κομμάτια ξύλου και την φωνή της Ηλέκτρας να ακούγεται απο μια γωνία του δωματίου, διατυπώνοντας τις διαστροφικές τις σκέψεις για την τύχη των κεφαλιών τους, τα οποία πιθανότατα θα διατηρούνταν στη φορμόλη, μέσα σε γυάλες στο πίσω μέρος του δωματίου της φρίκης.
Ο Γιώργος, χειριστής του μοχλού αυτού του φρικτού αντικειμένου που είχε γευτεί το αίμα αρκετών ανθρώπων, εκτελούσε τις εντολές τις Ηλέκτρας χωρίς να έχει σκεφτεί τις συνέπειες. Και τώρα, στέκονται κοντά στην γκιλοτίνα με τα χέρια τους δεμένα, με την αγωνία των θυμάτων τους και τις στιγμές τους να γυροφέρνουν στο μυαλό και να μην τους αφήνουν καθαρή τη σκέψη τους. Οι κραυγές που είχαν ακουστεί σε αυτό το δωμάτιο, και το αίμα που το είχε πλημμυρίσει δεν τα χωρούσε ανθρώπινος νους.
Η γκιλοτίνα μετρούσε τα λεπτά της ζωής σου, τον χρόνο που σου είχε αφήσει η Ηλέκτρα να μετανιώσεις για όλα σου τα λάθη, τα οποία θα έπαιρνες μαζί σου, είτε πήγαινες στην κόλαση, είτε στον παράδεισο. Πριν ο Γιώργος αφήσει τον μοχλό της λεπίδας, μπορούσες να μετανιώσεις για τα σφάλματα-εξάλλου η λεπίδα θα τα έπαιρνε μαζί της. Η λεπίδα ήξερε τα μυστικά τόσων ανθρώπων, είχε πλέον την δική της ιστορία. Τόσο αίμα είχε περάσει απο εκεί, το δωμάτιο της φρίκης θα έπρεπε να ονομάζεται ματωμένο πλέον. Αλλά όχι, η απόφαση των δικαστών δεν ήταν να εκτελεστούν στην γκιλοτίνα τους. Δεν ήταν να νιώσουν όπως τα θύματά τους. Ήτανε απλώς μια ισόβια φυλάκιση την οποία μερικοί ήλπιζαν να μεταμορφωθεί σε θανατική ποινή.

Για να νιώσουν την λεπίδα να πέφτει απότομα στον λαιμό τους, και το κεφάλι να απομακρύνεται απο το υπόλοιπο σώμα τους και να περάσει την υπόλοιπη ζωή του στην φορμόλη.

Σε μια γυάλα γεμάτη φορμόλη. Γιατί, αυτά ήταν τα ενθύμια της Ηλέκτρας-μόνο γυάλες φορμόλης, που της θύμιζαν τα τραύματα της ψυχής της.


Δευτέρα 22 Ιουλίου 2013

Αποτυπώματα: Το χέρι [2]

Είχε περάσει πια η ώρα, και δυστυχώς στοιχεία δεν είχαν βρεθεί. Βρισκόντουσαν πια στην αίθουσα συνεδριάσεων, τη μεγάλη αίθουσα με δυο άγνωστα πρόσωπα. Και εκεί που περίμεναν να συγκεντρωθούν επιτέλους τα στοιχεία και να πάνε στα πόστα τους, πρόσεξαν πως ο Παύλος δεν ήταν τόσο κοντά στον πίνακα για τα στοιχεία. Δεν ήταν σίγουρο, αλλά οι νέες κοπέλες που κάθονταν στην είσοδο τους κίνησαν υποψίες. Ο Παύλος της φώναξε να έρθουν μπροστά. Κάνανε βήματα προς τον πίνακα. "Δέρκου Δήμητρα, Μελάνη Θεοδώρα. Η νέα μας τεχνικός υπολογιστών και η προσωρινή βοηθός του Χρήστου στο εργαστήριο." Αυτές έκατσαν στις καρέκλες της αίθουσας και ο Παύλος άρχισε να μιλάει για την υπόθεση ενώ η Ερμίνα σημείωνε στον πίνακα. "Ένα χέρι στο πάρκο. Τι γίνεται;" είπε η Θεοδώρα με ύφος που όντως θύμιζε τη θέση της πρωτάρας στην οποία βρισκόταν. Δεν πήρε απάντηση, και η συνεδρίαση τελείωσε με τα λόγια του Παύλου που καθοδηγούσαν τις νέες. Ακολούθησαν τους συνεργάτες, η Δήμητρα τον Διονύση και η Θεοδώρα τον Χρήστο με την Άρτεμη. Στο μέρος των αναλύσεων επικρατούσε χοντρός πανικός, ενώ στα γραφεία των Ανακριτών και τον εξερευνητών ησυχία, όπως και στους υπολογιστές. Ο καθένας με τους συνεργάτες του, και η ένταση υπήρχε μόνο στο εργαστήριο των αναλύσεων. "Αν καταφέρετε να αποσπάσετε υλικό απο εδώ και να το ταυτοποιήσετε, εγώ θα σας δώσω συγχαρητήρια. Ο δολοφόνος μας είναι τέρμα καλλιτέχνης, κοιτάξτε εδώ κόψιμο. Όταν δεν υπάρχει αίμα, θα δυσκολευτείτε να βρείτε υλικό. Το καλό είναι οτι μπορεί να υπάρχει κάποιο αποτύπωμα στον ιστό ή κάτι τέτοιο, αλλά το βρίσκω κομματάκι δύσκολο." τους είπε η Άρτεμη. "Θεοδώρα, θα σε βοηθήσει ο Χρήστος." συνέχισε. Ο Χρήστος άνοιξε την πόρτα για τις αναλύσεις, και η Θεοδώρα τον ακολούθησε. Της έδειξε το μέρος της, τον πάγκο της. "Εσένα κάπου σε ξέρω. Ήσουν Λάρισα;" την ρώτησε. Η Θεοδώρα κοίταξε προς το μέρος του. "Ναι, γιατί; Τέλειωσα το Βιοχημικό, και διάλεξα να έρθω εδώ. Δεν έχω κάνει ακόμα μεταπτυχιακό για να μπω εδώ, αλλά έχω ήδη την ιδιότητα της αναλύτριας." του απάντησε.
"Είσαι η Μελανιά, απο το τελευταίο έτος;" της χαμογέλασε απαλά, και αυτή του έγνεψε καταφατικά. "Αχ, καλέ σε ξέρω. Παρακολουθούσες μαθήματα όταν ήμουν στο πρώτο έτος." του αντιλόγησε.
"Ναι, και μετά έφυγα εξωτερικό. Και κατέληξα εδώ, να βαράω μύγες περιμένοντας να κάνω ανάλυση. Λοιπόν; Θα την κάνουμε; Παρεπιπτόντως, η Δήμητρα, η καινούργια.. Είναι αδερφή μου." της είπε.
"Αν μου δείξεις τον λύκο σου, κάτι θα κάνω να τελειώσει η ανάλυση." απάντησε πάλι η Θεοδώρα. Ο Χρήστος έπιασε το διαφανές πανωφόρι, και της το έδωσε.
"Φόρα αυτό, βόηθα με.. Και κάτι θα κάνω"
της χαμογέλασε ενώ τις έδινε το κουτί που βρισκόταν το χέρι.
Η Θεοδώρα το άνοιξε, φόρεσε το πανωφόρι και το ακούμπησε στον πάγκο.

Συνεχίζεται :Ρ

Τρίτη 9 Ιουλίου 2013

Το δωμάτιο 666: Απόφαση ζωής και θανάτου

Ξύπνησα με μια περίεργη ζάλη στο πάτωμα του μπάνιου της. Είχα χάσει τις αισθήσεις μου μετά απο αυτή τη περίεργη συνάντηση και έπρεπε να αποφασίσω αν ήθελα να μάθω το μυστικό της και να το πάρω μαζί μου ή να μείνω με την απορία. Αλλά ένα κλίμα με είχε κυριεύσει και ήθελα σαν τρελή να μάθω το μυστικό της Αλέξις. Αλλά τα κενά της υπόθεσής της ήταν πολλά. Έπρεπε να ψάξω, να ρωτήσω.. Αλλά ποιον; Ο ιδιοκτήτης το πρωί έφυγε για ταξίδι, δεν είχα την εύνοια του για να συνεχίσω. Η ρεσεψιονίστ φαινόταν καινούριο πρόσωπο. Και εγώ ήμουν τόσο μπερδεμένη και δεν ήξερα την επόμενη κίνησή μου, και της Αλέξις επίσης. Πως προκάλεσε αυτή τα αίματα; Σηκώθηκα και κοίταξα τον τόπο. Δεν ήταν εκεί. Αλλά ήμουν σίγουρη πως θα ερχόταν. Κατευθύνθηκα στην πόρτα που θα με έβγαζε απο αυτή την κόλαση και η ζάλη κυρίευσε πάλι στο μυαλό μου. Έπεσα. Και εικόνες πέρασαν μπροστά απο τα μάτια μου αυτή τη στιγμή. Σαν μια ταινία που έπρεπε να δω πριν πεθάνω, μα εγώ.. Εγώ δεν πέθαινα. Είχα ακόμη σφυγμό, ανάσα, η καρδιά μου είχε ακόμα χτύπο. Κατά την διάρκεια αυτού του εγκεφαλικού παιχνιδιού μου, η αναπαραγωγή των σκηνών μου φάνηκε οικεία. Σαν ένα θρίλερ που ζούσα και ίσως με βοηθούσε να βγάλω μια άκρη. Έκλεισα σφιχτά τα μάτια μου. Αίμα. Παντού αίμα και..για στάσου. Νομίζω πως είδα.. Είδα ένα παιδάκι. Και μετά κατευθείαν δυο νεκρούς. Τι γίνεται; Ποιο είναι το παιδί και γιατί αυτοί έπεσαν κάτω; Άνοιξα τα μάτια μου και ένιωσα σαν να έχω πάθει μια μικρή κρίση πανικού. Ένιωθα έτοιμη να πέσω σε ένα κενό και κατευθύνθηκα προς την πόρτα. Την άνοιξα, και έφυγα. Έφυγα όσο πιο μακριά μπορούσα απο αυτό το δωμάτιο και έτρεξα. Έτρεξα να βρω κάποιον που ήξερε. Αν αυτή ήταν η Αλέξις, πριν απο πόσα χρόνια έγινε αυτό; Αν όχι; Τότε.. Τι γινόταν; Κατέβηκα γρήγορα τις σκάλες του ορόφου να πάω να βρω την ρεσεψιονίστ. Στάθηκα μπροστά απο τον πάγκο της και περίμενα.. Και εμφανίστηκε, κάνοντας πως δεν με ξέρει. Την ακολούθησα και τότε, τότε με κατάλαβε. Την ρώτησα ποιο είναι το άτομο που εργάζεται περισσότερο καιρό εδώ μέσα, και μου απάντησε. Μου είπε κάτι για τον ιδιοκτήτη και μια υπόθεση με την καθαρίστρια. Είχα μπερδευτεί τόσο και διάνυα την τέταρτη μέρα.. Ήταν η τελευταία ολόκληρη μέρα που θα περνούσα εκεί και έπρεπε να μάθω την αλήθεια.

Συνεχίζεται.

Τετάρτη 15 Μαΐου 2013

Δωμάτιο 666: Ξεμπλέκοντας το κουβάρι

Το βλέμμα της Αλέξις αυτή τη φορά με μπέρδεψε. Τι ήθελε απο μένα; Πάλι η ίδια κραυγή. Δεν μου μιλούσε-και με μπέρδεψε. Με κοιτούσε επίμονα. "ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ;" της είπα με έντονη φωνή, την οποία δεν ήξερα καν οτι είχα. Εξακολουθούσε. Ο ίδιος συνηθισμένος μυστήριος ρυθμός της, η κραυγή της πρώτης μέρας που χτυπούσαν στο μυαλό μου σε ξέφρενους ρυθμούς, σαν να μου έλεγαν πως θα πεθάνω. Και εγώ τη κοίταξα, προκλητικά. Σαν να της λέω 'έλα, τέλειωσε με.' Σε κλάσματα δευτερολέπτου η Αλέξις βρέθηκε λίγα εκατοστά μακριά μου. Τα χέρια της στον λαιμό μου. Ο τρόμος κυλούσε στις φλέβες μου. Και τα άφησε. Γιατί; Γιατί τα άφησε; Δεν ήθελε να με σκοτώσει που παραβίασα τον χώρο της; Τον χώρο με τα αίματα, την σκηνή του θανάτου; Πρόκειται για μία πάλη, μεταξύ ζωντανού και νεκρού.. "ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;" ακούστηκα πάλι βροντερή η φωνή μου, σαν να την προκαλώ για να πεθάνω. Με κοίταξε πάλι επίμονα.. "Όλα αυτά τα αίματα είναι δικά μου, εγώ τα προκάλεσα.." είπε με απαλή, αυτή τουλάχιστον τη φορά φωνή...
Τι στο καλό; Θα είχε συνέχεια;

Συνεχίζεται..

Αποτυπώματα: Τετράδα [1]

        Το τηλέφωνο της αστυνομικής διεύθυνσης χτύπησε. Ήταν κοντά στις τέσσερις τα ξημερώματα. Λίγα μόνο άτομα ήταν στο τμήμα. Ο Παύλος του εγκληματολογικού, που έφευγε συχνά τελευταίος. Μαζί του ο Δέρκος-που είχε βάρδια. Και το πάνω χέρι της Α' αστυνομικής διεύθυνσης, το κουμαντάρισμά τους. Ο Λύκος. Έτσι τον λέγανε τον Δημήτρη. Ήταν μοναχικός σαν λύκος, και φύλαγε το τμήμα κάθε βράδυ. Ήταν αναπληρωματικός του Γιώργη-που διέυθυνε ολόκληρο το τμήμα. Βάρδιες διαφορετικές, πρόσωπα ίδια και γνώριμα. Αλλά όχι αυτό το ξημέρωμα, όχι. Τρία άτομα δεν μπορούσαν να σώσουν την τσεκουράτη, την Αγγελική, την Αγγελική Λιβελού, που κυκλοφορούσε έξω απο το Saron με το τσεκούρι στα χέρια και τα ρούχα γεμάτα αίματα. Το σήκωσε ο Λύκος. Η φωνή της ήταν απεγνωσμένη, λες και κάποιος την κυνηγούσε. "Κινδυνεύω" είπε. Δόθηκε η διεύθυνση-έξω απο το Saron, στο Λαύριο. Δεν υπήρχαν άνθρωποι να μείνουν πίσω αν έφευγαν αυτοί οι τρεις. Ο Δημήτρης χτύπησε την πόρτα του Παύλου. Άνοιξε απαλά και τον βρήκε καθιστό στην καρέκλα, να διαβάζει. "Παύλο; Σε ενοχλώ μήπως;'' είπε λαχανιασμένος. Ο Παύλος σήκωσε τα μάτια του απο το βιβλίο-ήταν ένα δερματόδετο μεγάλο βιβλίο. Ποιος ξέρει ποιο ήταν το περιεχόμενό του. "Όχι, πέρνα" του απάντησε ξερά. Ο Δημήτρης κάθισε στη καρεκλίτσα. "Πήρε τηλέφωνο μια γυναίκα-άγνωστα τα στοιχεία της. Είναι έξω απο το Saron και κινδυνεύει." Ο Παύλος άλλαξε ύφος. Σαν να τρόμαξε. "Στο Saron; Στο Λαύριο; Τι κάνει εκεί πέρα μια γυναίκα; Πρέπει επειγόντως να στείλουμε ενισχύσεις". Ο Δημήτρης τον κοίταξε. "Πάρε τους δικούς σου, είναι καλοί. Αυτοί της άμεσης δράσης είναι για πέταμα. Ακόμη δόκιμοι, όπλα μαθαίνουν να χειρίζονται. Θα στείλω εξερευνητές της δίωξης ναρκωτικών-την Σάρα και τον Λουκά. Αλλά στείλε και εσύ δικούς σου, είναι καλύτεροι απο τους δόκιμους, πιστεψέ με." Ο Παύλος σηκώθηκε. Του έκανε νόημα να περιμένει και βγήκε απο το γραφείο. Λίγες πόρτες παραπέρα ήταν το καταφύγιο του Δέρκου-η βιβλιοθήκη. Ο Δέρκος ήταν αναλυτής, διάβαζε πολύ όμως. "Χρήστο. Άσε το διάβασμα και πάρε τον Γιάννη με την Ερμίνα. Μια γυναίκα βρίσκεται μόνη στο Saron και κινδυνεύει. Και πήγαινε και εσύ μαζί." Ο Χρήστος δεν πρόλαβε να σηκώσει το κεφάλι του. Ήπιε μια γουλιά νερό, απο αυτό στο ποτήρι δίπλα του. Ύστερα σήκωσε το κεφάλι του. Σηκώθηκε και άφησε το βιβλίο κάτω, πάνω στο τραπέζι. Στο στρόγγυλο ξύλινο τραπέζι της βιβλιοθήκης. Άνοιξε το καπάκι του κινητού του, πληκτρολόγησε λίγα νούμερα και μετά απο λίγο είπε στην κοπέλα της γραμμής: Ερμίνα, ντύσου και έλα. Αργότερα έδωσε σήμα ο Παύλος. Σήμα να πάρει τον Γιάννη. Ποιος ξέρει με ποια βρισκότανε ο Γιάννης εκείνο το βράδυ. Ακολούθησε η ίδια πράξη, μα μια παρόμοια φράση. "ΓΙΑΝΝΗ, ΣΤΟ ΤΜΗΜΑ ΟΤΙ ΚΑΙ ΑΝ ΚΑΝΕΙΣ". Ήταν διαταγή, σαν τα λόγια του προς την Ερμίνα. Η ώρα πέρασε, κόντεψε πέντε. Ήλπιζαν να ήταν ακόμη εκεί η κοπελίτσα. Πήραν τον δρόμο για το Saron, εκείνη τη στιγμή. Το τμήμα βρισκόταν στο κέντρο και η κοπέλα είχε καλέσει στα άμεσα και είχαν περάσει εκεί την κλήση. Μόλις δύο χιλιόμετρα απο το Λαύριο, το ξενοδοχείο. Χμ, μάλλον η κοπέλα δεν ήξερε τόσο καλή γεωγραφία. Αλλά το βρήκαν. Αυτό έχει σημασία. Μα η κοπέλα πουθενά. Στάθμευσαν στο ξενοδοχείο και η εξερεύνηση ξεκίνησε. Ο Γιάννης με την Ερμίνα, μαζί, ψάχνανε για την κοπέλα. Ο Χρήστος έκανε ερωτήσεις στο ξενοδοχείο-ήταν εντελώς έξω απο τα νερά του. Ξαφνικά όμως, μια κραυγή διατάραξε την όμορφη μαγευτική ησυχία. Ήταν μια κραυγή πανικού, και ερχόταν απο το δωμάτιο 205. Ο Παύλος έτρεξε-όσο μπορούσε δηλαδή. Έβγαλε το όπλο και επιφυλακτικά μπήκε μέσα. Η κοπέλα, το τσεκούρι. Όλα κολλούσανε στο παζλ αυτό. Είχε μακριά ξανθά μαλλιά, οι άκρες τους ήταν ματωμένες. Κρατούσε τσεκούρι στα χέρια της, και φόραγε άσπρο φόρεμα. Ματωμένο, και αυτό. Τα χείλη της σκισμένα. Ποιος ξέρει τι παιζόταν. Μπήκε και η Ερμίνα, για την εξερεύνηση του χώρου. Τέσσερα πτώματα στο μπάνιο. Αίμα στον τοίχο. "Πόσο μου αρέσει το αίμα..." είπε η Ερμίνα και σύλλεξε μερικό για ανάλυση. Αίμα και γύρω απ'τα πτώματα, λίγο ακόμα συλλέχθηκε. Διαφορετικοί τόνοι, διαφορετική διασπορά, ένα εργαλείο φόνου, και αυτό στα χέρια της κοπέλας. Οι υποψίες πάνω της. Κραυγές που έβγαιναν απο έναν ξερό λαιμό, και ακουγόντουσαν σε όλο το ξενοδοχείο. Ήταν χειμώνας, και ευτυχώς δεν υπήρχε πολλή κίνηση. Ξαφνικά, η Σάρα. Η Σάρα της δίωξης ναρκωτικών. Τι γύρευε εδώ; Η Ερμίνα την κοίταξε με μίσος, και αναγκάστηκε να συνεργαστεί μαζί της. Στο πάτωμα του δωματίου ποτά, και δύο τσάντες. Και ίχνη. Ίχνη, ίχνη οποιουδήποτε. Μα ταίριαζαν σε γυναικεία γόβα, όχι και πολύ μικρού νουμέρου. Θα ήταν κανένα 40άρι. Οι τσάντες ήταν ανοιχτές και τοποθετημένες σε μία απόσταση 30 εκατοστών απο τα δύο γυναικεία πτώματα. Και ένα μπουκάλι βότκα ανάμεσα στους δύο άντρες. Ο Χρήστος έπιασε την άγνωστη κοπέλα. Προσπάθησε να την καθυσηχάσει και τις φόρεσε τις χειροπέδες. Την πήρε απο εκεί... "Πως σε λένε;" την ρώτησε. Καμία ανταπόκριση. "Εγώ δεν έφταιγα, εγώ μιλούσα με τα ψαράκια.." 

Τρίτη 2 Απριλίου 2013

Ζώντας τη ζωή


"Ξέρεις κάτι; Τους ανθρώπους φοβάμαι πιο πολύ. Αυτοί σου προκαλούν τα περισσότερα κακά, σε σκοτώνουν, σου δημιουργούν προβλήματα και σε καταστρέφουν. Όχι, δεν είναι η μοναξιά, ούτε η ελευθερία, ούτε οι αράχνες ούτε οι κατσαρίδες! Φαίνεται τρελό, μα είναι η αλήθεια Μάρω. Να μη φοβάσαι το σκοτάδι γλυκιά μου, παρά μόνο το τι κρύβεται πίσω απο αυτό", είπε χαμογελώντας γλυκά στην Μάρω και της έσφιξε το χέρι. "Και να μη ξεχάσεις να ζείς ζαχαρωτάκι μου. ποτέ μην το ξεχάσεις. Η ζωή είναι ότι πολυτιμότερο μας έχει δοθεί και τη ζούμε μόνο μια φορά. Έλα τώρα, χαμογέλα μου να δω πως όλα πάνε καλά και έπιασαν τόπο τα λόγια μου." Η Μάρω του γέλασε. Κοίταξε προς το μέρος του και το ξανάκανε άλλη μια φορά. Έτρεξε να τον αγκαλιάσει αλλά της έκοψε τη φόρα. "Ζήσε, αγάπα και γέλα. Ποτέ μη σταματήσεις να τα κάνεις αυτά!!" Η Μάρω τον κοίταξε διστακτικά. '΄'Χέσε με ρε Γιάννη που θα μου κάνεις και ψυχανάλυση!" είπε ειρωνικά. "Και κοίτα να σε ξαναδώ να κλαίς, παλιοχαζή! Θα σε βαρέσω." είπε γελώντας στη Μάρω. "Δεν αξίζει να χαλιέσαι σοκολατίνι μου, γράψτους όλους εκεί που ξέρεις και συνέχισε τη ζωή σου. Να είσαι ο εαυτός σου και να είσαι λογική. Δείξε τρέλα εκεί που πρέπει και μην αποκτάς κόμπλεξ. Άσε όσους κομπλεξάρονται να το ζήσουν μόνοι τους. Ζήσε τη ζωή, ελεύθερα και όσο μπορείς. Μην ορίζεις τα όνειρά σου. Μη πιστεύεις κανέναν, μόνο τον εαυτό σου. Μην εξαρτάσαι απο κανέναν Μαρουλάκι μου. Και ξέρεις κάτι; Θέλω να τα σκεφτείς αυτά. Α! και σταμάτα να τρως όλη την ώρα τσίχλες! Είναι αγένεια. Και να μη σχολιάζεις κανέναν χωρίς να σου έχει φταίξει. Αν σε προκάλεσε, βρίσε, σχολίασε, χτύπα και εκδικήσου. Και θυμήσου, αν δεν πιστέψεις εσύ στον εαυτό σου πως θα πιστέψουν οι άλλοι σε σένα; Και όσον αφορά την εμφάνισή σου,. Κάνε ο,τι θέλεις με το μαλλί σου και τα ρούχα σου. Η συμπεριφορά σου με νοιάζει. Οτιδήποτε χρειαστείς θα ΄είμαι εδώ.." Η Μάρω τον κοίταξε βαριεστημένη. "Τελείωσες;" τον ρώτησε. Ο Γιάννης την κοίταξε εκνευρισμένα και έγνεψε θετικά. Χαμογέλασε και σηκώθηκε να την αγκαλιάσει. "Έλα τώρα χαζομικρή, κάτσε πιες τον καφέ!" Η Μάρω έφερε την κούπα στο μέρος της. "Ευτυχώς που υπάρχεις κ εσύ..' Έβγαλε το κασκόλ και το μπουφάν της και τα άφησε στην καρέκλα. "Ηρέμησε και πες μου τι έγινε" της είπε ο Γιάννης. Η Μάρω τον κοίταξε αρκετά φοβισμένη και ήπιε μια ρουφηξιά καφέ. Έτσι για να πάνε κάτω τα φαρμάκια. "Καλλιτέχνης είσαι" του είπε. Ο Γιάννης την κοίταξε άγρια και την πρόσταξε να του μην αλλάζει θέμα. Η Μάρω έσκυψε το κεφάλι της. "Γύριζα σπίτι. Με παραμόνευε έξω, με τράβηξε απο το μαλλί και άρχισε να με βρίζει. Δεν έδωσα σημασία αλλά δεν είμαι καλά. Και τα θυμήθηκα στη διαδρομή" είπε σαστισμένη και ολίγον τι, τρελαμένη. Ο Γιάννης την κοίταξε σκεφτικός. "Και κλαίς για τέτοιες μαλακίες; Πάντως και εγώ σ'ευχαριστώ που ήρθες, δεν είμαι καλά. Η Μάρω τον κοίταξε με απορία. "Τι έγινε τζουτζούκο;" τον ρώτησε. Δεν της απάντησε κ αυτή τον ρώτησε πάλι. Η ίδια έκφραση. "Χώρισες με την Τόνια;" Της έγνεψε για άλλη μια φορά καταφατικά. Άρχισε να κλαίει και φόρεσε την κουκούλα του. Προσπάθησε να του φτιάξει το κέφι, αν και ήταν σίγουρη πως ο Γιάννης είχε απλώς παρεξηγήσει την Τόνια. Η Τόνια ήταν εξαίρετη κοπέλα. "Δεν αλλάζουμε θέμα;" της πρότεινε. Η Μάρω επέμεινε. Ο Γιάννης έδειξε πολύ εκνευρισμένος. "Πήγα σπίτι της, άκουσα κραυγές, σπασίματα, και φρικιαστικούς ήχους. Παραμόνεψα λίγο και την είδα να φεύγει, ξυπόλυτη και φοβισμένη. Έπειτα απο λίγη ώρα κατέβηκε ένας άντρας. Ε, υπέθεσα τι έγινε και τη χώρισα" της είπε με μία πίκρα στο στόμα. Η Μάρω είχε μείνει άναυδη! "Δε νομίζω πως έκανες πολύ καλά.." του είπε. Ο Γιάννης άλλαξε θέμα και τη ρώτησε για τη δουλειά, η Μάρω απάντησε αρνητικά στην ερώτησή του και αυτό τον προβλημάτισε ιδιαίτερα. Η Μάρω ήταν γραμματέας στο γραφείο μιας ξαδέρφης της, ψυχολόγου. Έκλεινε ραντεβού και έκανε τέτοια πράγματα. Έβγαζε πολύ λίγα, αλλά της έφταναν για τις ανάγκες. Έμενε κοντά στον Γιάννη και συγκατοικούσε με μια συμφοιτήτριά της, την Αθηνά. "Βαρέθηκα να βλέπω τον γκόμενο της Βίκης!" είπε. "Τον Γιώργο;" τη ρώτησε. "Όχι, τον Δημήτρη!"
Η κουβέντα συνεχίστηκε για ώρες, μπορούμε να την χαρακτηρίσουμε ως ένα γενικό ξεκαθάρισμα για τη ζωή της Μάρως.. Εφάρμοσε όσα της είπε ο Γιάννης και έκανε μια νέα αρχή. Τελειώνοντας την νομική, άνοιξε ένα δικηγορικό γραφείο μαζί με την Αθηνά στην Κρήτη. Η Αθηνά ήταν πλέον μέρος της οικογένειας, αφού παντρεύτηκε τον Ορφέα, τον αδερφό της Μάρως. Μετά απο χρόνια, όταν πέθανε όμως η κυρία Τζένη, η μάνα της Μάρως, όλα τα αδέρφια γύρισαν στο πατρικό τους στο Ναύπλιο και έζησαν τη ζωή τους ευτυχισμένοι.

Δευτέρα 12 Νοεμβρίου 2012

"Αιώνια Νιρβάνα"

Απρίλιος.Άνοιξη.
Η Φύση φοράει τα γιορτινά της και γιορτάζει την γέννηση των νέων ζωών,του τέλους του χειμώνα.Κι όμως μερικές ψυχές πεθαίνουν.Μια υπόσχεση θα κοστίσει τη ζωή σε μια 27χρονη κοπέλα,την Κυριακή-Δήμητρα Καταλανή.Την υπόσχεση που πήρε να πεθάνει σαν τον Kurt Cobain.Στα 27 της,απο ναρκωτικά και πυροβολισμό.Γεννήθηκε 5 Απριλίου του '95,λίγες ώρες μετά τον θάνατο του Cobain.Μεγαλώνοντας,έμαθε για τον θάνατο και αγάπησε τη μουσική του,τόσο που ήθελε να ζήσει την ίδια ζωή με αυτόν.Ήθελε να μάθει κιθάρα,να γίνει εθισμένη στην ηρωϊνη,και να πεθάνει απο αυτή.Ήθελε να ανοίξει ο φάκελος του θανάτου του.Μπορεί δικό της συγκρότημα να μην έκανε,αλλά προσπάθησε να κάνουν την ίδια ζωή.Η Κικίτσα πίστευε οτι τίποτα δεν ήταν τυχαίο,αλλά όλα προμελετημένα.Η μέρα που γεννήθηκε,η σχέση της με τον νεκρό Kurt,ο χαρακτήρας,το όνομα,η εμφάνισή της,μέχρι και το τέλος που επέλεξε να δώσει στη ζωή της στα 27 της,στις 5 Απριλίου.Το ίδιο τέλος έχουν,αυτός απο τύχη και αυτή απο επιλογή.Ξεκίνησε τη χρήση ναρκωτικών απο το ποτό και τις ζελατίνες,και έφτασε μέχρι την ηρωΐνη σταδιακά.Η μάνα της την άκουγε απο μικρή για τον σκοπό που είχε και της έλεγε να σοβαρευτεί,αλλά η Κική εκεί,να θέλει να πεθάνει σαν αυτόν.Εκείνη την περίοδο ήταν με ένα παιδί τον Κυριάκο.Έμπαινε ο Απρίλης όταν του είπε τι θέλει να κάνει.Εκείνο τον καιρό έπαιρνε ηρωϊνη και πίστευε πως είχε έρθει ο καιρός.Η μάνα της την έστελνε στην απεξάρτηση,αλλά η Κική δεν πήγαινε.Το είχε σκοπό.Θα πέθαινε.Τις 5 Απριλίου το βραδάκι,πήρε τονξ Κυριάκο και πήγαν σε μια οικοδομή,με την μάνα της να ακολουθεί απο πίσω.Η Κική είχε έτοιμο το χαρτί,τα ρούχα της,όλα.Και την τελευταία της δόση μαζί.Φορούσε μια τεράστια ριγέ ζακέτα και ένα τζην με μπαλώματα.Απο κάτω είχε κάτι χακί μπότες,σαν αρβύλες,άλυτες ήταν.Χτύπησε τη τελευταία της δόση και έδωσε σήμα στον Κυριάκο να πυροβολήσει."Αν νοιάζεσαι πραγματικά,κάντο" του είπε την ώρα που χτυπούσε την ένεση στο χέρι της,με τη μάνα της να βλέπει στη γωνία το άδοξο τέλος της κόρης της.Αφού ακούστηκε ο πυροβολισμός,ο Κυριάκος έκλαψε με λυγμούς πάνω απ'το άψυχο,πλέον,σώμα της Κυριακής.
Ανοίγοντας το χαρτάκι διάβασε "Για να δοθεί και η δικαιοσύνη στους άψυχους νεκρούς.Ας ανοίξει επιτέλους η υπόθεση."



Τι κοιτάς μωρέ;
ΔΕΝ ΕΧΕΙ ΑΛΛΟ,την τέλειωσα._.

Κυριακή 11 Νοεμβρίου 2012

Δωμάτιο 666:Η Συνέχεια

Τρίτη μέρα.Άλλες δυο μείνανε,και εγώ τίποτα...Ούτε μνημεία πήγα να δω,τίποτα.Κλεισμένη στο ξενοδοχείο να λύσω το μυστήριο..Τι να ήταν η κοπέλα άραγε;
Οι μέρες συνεχίζονταν και η φιλία μου με τη ρεσεψιονίστ και τον ιδιοκτήτη μεγάλωνε και εξελισσόταν.Ο Ιδιοκτήτης μου είχε δώσει το κλειδί του δωματίου με φόβο και μου είχε πει να προσέχω...Έτσι,γύρω στα μεσάνυχτα χτύπησα αλλά απάντηση δε πήρα.Έτσι τόλμησα να ανοίξω τη πόρτα,με μικρές φοβίες να με βασανίζουν.Σκοτάδι,σκοτάδι παντού.Ένας περίεργος ήχος ακουγόταν και διστακτικά άναψα το φως.Κανένας μέσα.Το κρεβάτι πεντακάθαρο,και το δωμάτιο επίσης.Δεν είχα τίποτα να κοιτάξω,τίποτα να εξετάσω.Προχώρησα προς το μπάνιο,αλλά επιφυλακτικά γύρισα πίσω.Και τότε είδα κάτω απ'το κρεβάτι κάτι σκούρο.Όταν πήγα να το ακουμπήσω,ήταν ξερό.Αίμα δεν ήταν,γιατί είχε το μαύρο χρώμα.Ήταν και άοσμο...Δεν ασχολήθηκα και πολύ,γιατί η περιέργεια να πάω στο μπάνιο με έτρωγε..Η πόρτα ήταν κλειδωμένη.Θυμήθηκα τα λόγια του ιδιοκτήτη και γύρισα να πάρω τα κλειδιά...Όταν όμως γύρισα,πάλι άκουσα τη κραυγή της πρώτης μέρας.Έπιασα τα κλειδιά και άνοιξα τη πόρτα του μπάνιου.Στο πάτωμα ήταν πάλι ένα υγρό.Αυτή τη φορά δεν ήταν ξερό όμως.Ήταν φρέσκο,και αν κρίνω απο τα ξυράφια δίπλα,ήταν αίμα.Η μπανιέρα γεμάτη νερό σε ροζ απόχρωση,λερωμένα ρούχα στην λεκάνη και αίμα,παντού αίμα..Ποιος να ήξερε τι είχε γίνει πριν χρόνια εδώ;
Ποιός;
Και εκεί που αναρωτιόμουν όλα αυτά,η πόρτα έκλεισε,και η Αλέξις μπήκε μέσα κοιτώντας με φιλικά.

Συνεχίζεται..

Πέμπτη 4 Οκτωβρίου 2012

Αποτυπώματα:Ο φίλος μου ο Λευτεράκης

Είσαι σίγουρη γι'αυτό που πας να κάνεις; της απέυθυνε τον λόγο ο Βασίλης.Η Ρέα έβαλε μια ακόμη στρώση μάσκαρα και με μια σβέλτη κίνηση έβαψε τα χείλια της.Διόρθωσε το κούμπωμα της φούστας της και έβαλε τις πλατφόρμες.Η δουλειά που της είχαν αναθέσει ήταν τόσο επικίνδυνη και δύσκολα θα μπορούσε ο καθένας να την κάνει.Ο Βασίλης την κοίταξε ξανά και η Ρέα του απάντησε διστακτικά Αυτός ο άνθρωπος μου στέρησε τη χαρά,μου έκλεψε μια φίλη σημαντική.Μου πήρε την Κατερίνα,δεν θα τον αφήσω έτσι.Δεν θα τον αφήσω.Έκλεισε την πόρτα,πήρε την τσάντα της και πήγε στο γραφείο της.Φαινόταν τόσο μπερδεμένη και ταυτόχρονα αποφασισμένη.Κάθισε στην καρέκλα,την έφερε 3 σβούρες και πήρε απ'τη βιβλιοθήκη της μια φωτογραφία της με την Κατερίνα.Την κοιτούσε επίμονα ώσπου κοίταξε το ρολόι της και κατάλαβε πως επιτέλους έφτασε η ώρα.Κάρφωσε την ψείρα στη ραφή του σουτιέν της και φρόντισε να την κρύψει τόσο καλά ώστε να μην την ανακαλύψει ο δολοφόνος.Έφυγε απ'το γραφείο και πήγε προς το αυτοκίνητό της όπου την περίμενε η Άρτεμις.Μόλις έφτασε στην κρυψώνα,τρομαγμένη προσπάθησε να ισσοροπήσει τις πλατφόρμες για το ραντεβού.Πέρασε λίγη ώρα ώσπου ο δολοφόνος,ο Λευτέρης,εμφανίστηκε.Αφού της άνοιξε την πόρτα,η Ρέα με αποκαλυπτικές αλλά ταυτόχρονα κομψές κινήσεις μπήκε μέσα.Κατευθύνθηκε προς το μέρος του και του χάιδεψε το μέτωπο δίνοντάς του ένα απαλό φιλί.Κάθισε κάτω.της είπε ο Λευτέρης.Εκείνη μόλις κάθισε άρχισε το παιχνίδι της.Με αισθησιακή φωνή και μια κίνηση που έκανε την τιράντα του σουτιέν της να πέσει,η Ρέα του είπε Λευτεράκη αγόρι μου,είμαι εδώ για να σε κάνω να νιώσεις όμορφα.Και άρχισε να βάζει κρασί.Ο Λευτέρης την κοίταξε περίεργα και η Ρέα δάγκωσε πρόστυχα τα κόκκινα χείλη της.Διστακτικά,έβγαλε το όπλο απο το τσαντάκι της και στόχευσε προς τον Λευτέρη.Ο Λευτέρης τρόμαξε.Λευτέρη,ας ξεκινήσει το παιχνίδι μας.Είμαι εδώ για το καλό σου.Δηλαδή.Αν μου πεις ποιους σκότωσες και βασάνισες θα έχεις την ευκαιρία να με κάνεις ο,τι θέλεις.Αν όμως όχι,θα πας απο γυναίκα,και μάλιστα αστυνομικό.Τι λες;Θα παίξουμε; είπε απειλητικά η Ρέα.Ο Λευτέρης με τρεμάμενη φωνή είπε Σκότωσα την Κατερίνα Δαμιανίδη,και την αδερφή της.Λίγο καιρό μετά διαμέλισα τον Γιώργο Παπαδοκλή και πέταξα τα άκρα του σε σκυλιά.Και τώρα,αποκεφάλισα τον αδερφό μου,τον Ορφέα Μπουλαξή.Και τώρα τι κέρδισα;
Η Ρέα του κάνει νόημα να πλησιάσει.Ο Λευτέρης όμως,πήγε να τη φιλήσει.Η Ρέα μέσα σε ένα λεπτό είχε φορέσει τις χειροπέδες στον Λευτέρη.Τον διέταξε να κάτσει στη γωνία και του είπε Τώρα Λευτεράκη μου,κέρδισες τη ζωή σου,αλλά όχι εμένα.Αν κάποτε βγεις απο την φυλακή,εδώ θα είμαι,έλα και κάνε με ό,τι θέλεις. Έβγαλε απο τη τσάντα της το τηλέφωνο και πήρε τον Βασίλη.Μέσα σε λίγη ώρα το τμήμα Α ήταν εκεί.Είμαι καλά τους είπε.Αλλά πριν καν τη ρωτήσουνε συνέχισε να μιλάει και είπε όλα όσα της είχε ομολογήσει ο Λευτέρης Μπουλαξής.Ο Λευτέρης μετά απο λίγο καιρό καταδικάστηκε για πολλαπλές δολοφονίες και φυλακίστηκε ισόβια.

Το τέλος.

Σημείωση:Αυτή είναι η πρώτη ολοκληρωμένη ιστορία που ανεβάζω,μου είναι δύσκολο να τις τελειώνω γιατί κεντρίζομαι απο κάτι άλλο.Αυτά.

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2012

Αποτυπώματα: Το χέρι

"Βρέθηκε ανθρώπινο χέρι στο πάρκο σήμερα το πρωί"
έγραφε το μήνυμα που έλαβε η Ρέα στο κινητό.Κοίταξε καλά στον καθρέπτη της και σκέφτηκε πως θα έπρεπε να αντιμετωπίσει μια ακόμη υπόθεση.Έβαλε βιαστικά ένα τζην και τα αθλητικά της και έτρεξε στην κουζίνα να πάρει τηλέφωνο τον Παύλο,τον διευθυντή της.Μα πριν καν αγγίξει το τηλέφωνο,αυτό χτύπησε δυνατά.Το σήκωσε.Ήταν η Άρτεμις,η συναδελφός της.Ήθελε να της πεί πως βρισκόταν ήδη στο πάρκο μαζί με τους υπόλοιπους:Τον Βασίλη,τον Διονύση και τον Παύλο.Η Ρέα έκλεισε το τηλέφωνο.Χτύπησε με δύναμη την πόρτα πίσω της και μπήκε αποφασισμένη στο αυτοκίνητό της.Δεν άργησε να φτάσει στο πάρκο και να βρεθεί αντιμέτωπη με το τοπίο της φρίκης:το ματωμένο χέρι."Μας ειδοποίησαν πριν 2 ώρες" της είπε ο Παύλος, "μια γυναίκα το είδε και τρόμαξε",συνέχισε.Η Ρέα τον κοίταξε απορημένη."Μα ποιος λογικός άνθρωπος έρχεται βόλτα στις 6 τα χαράματα;" τον ρώτησε. "Θα συμφωνήσω.Έχουμε τα στοιχεία της;" ρώτησε ο Βασίλης.Ο Παύλος τους κοίταξε καλά.Γύρισε το κεφάλι του στον Διονύση."Διονύση,ψάξε τα στοιχεία της,Βασίλη και Ρέα,ψάξτε για στοιχεία!" φώναξε και κατέβασε μια γουλιά καφέ.

Συνεχίζεται.. όταν βρεθεί κάποια πηγή έμπνευσης!


Αυτή την ιστορία την ανεβάζω για την Αφροδίτη που μου ζήτησε να την ανεβάσω:*

Πέμπτη 9 Αυγούστου 2012

Το Αίμα στον τοίχο

"Το αίμα απλώθηκε αμέσως στον τοίχο,δεν μπορούσα να ακουμπήσω πουθενά.Ένιωθα σφάχτες μεχρι να επουλωθεί η πληγή.Μετά την επούλωση με πέταξε έξω απ'το σπίτι...ΝΑ ΜΗ ΤΟΛΜΗΣΕΙΣ ΝΑ ΞΑΝΑΓΥΡΙΣΕΙΣ!είπε και μου έκλεισε τη πόρτα.Πήρα τους δρόμους,και κατέληξα στο Σούνιο.Στεγάστηκα προσωρινά σε υπνόσακο..Μόλις ένιωσα καλύτερα,έφυγα απ'την Αθήνα.Κατέληξα στη Λάρισα,σε έναν ξαδερφό μου.Έμεινα εκεί λίγο καιρό μέχρι που στάθηκα στα πόδια μου και δήλωσα τη σχολή.Ποτέ δε μοιράστηκα αυτή τη φριχτή ιστορία" είπε ο Βασίλης τρομαγμένος.Έβαλε πάλι τη μπλούζα του βιαστικά και κοίταξε προς το μέρος της Ερμίνας."Ρε Βασίλη,εσύ,είχες ξαδέρφια,σε υποστήριξαν.Εγώ είχα μόνο μια αδερφή μικρότερη και εξαιτίας της κλείστηκα στο σπίτι για ένα χρόνο.Δε βγήκα να κυνηγήσω τίποτα μέχρι πέρσι.Πέρσι ήρθα απο την Κέρκυρα εδώ.Πέρσι κυνήγησα τα όνειρά μου και έφυγα απο τη δυστυχία." τον κοίταξε διστακτικά.Της έκανε νόημα να την αγκαλιάσει.Αυτή τον πλησίασε.Αγκαλιαζοντάς τη,της ψυθίρισε στο αυτί "Πάντα θα σε προσέχω,πάντα θα είμαι δίπλα σου Ερμίνα".Η Ερμίνα χαμογέλασε.Ήξερε πως ο Βασίλης το εννοούσε.Είχαν περάσει πολλά πριν απο αυτό που ζούσαν τώρα."Κάποια στιγμή,θα τα βρούνε σκούρα με τη δικαιοσύνη,και οι νεκροί,και οι ζωντανοί",του ψυθίρισε και τον αγκάλιασε σφιχτά.



Συνεχίζεται.

Τετάρτη 8 Αυγούστου 2012

Ψεύτικο Χαμόγελο

Η Ερμίνα χαμογέλασε στον Βασίλη,δείχνοντάς του οτι δεν συμβαίνει τίποτα.Αλλά ο Βασίλης είχε μια ανησυχία."Τι έχεις;" την ξαναρώτησε.Τον κοίταξε διστακτικά."Τίποτα δεν έχω" του απάντησε ξερά.
Την κοίταξε ανησυχητικά.Την άγγιξε απαλά,και την αγκάλιασε."Μη φοβάσαι,θα έχεις πάντα δίπλα σου εμένα" της είπε χαμογελώντας.Η Ερμίνα τον άφησε μόνο του για λίγο.Περπάτησε αργά τον διάδρομο που οδηγούσε στο χολ.Κατευθύνθηκε προς την βιβλιοθήκη της και πήρε βιαστικά ένα άλμπουμ.
Γυρίζοντας,είπε στον Βασίλη να κάτσει κάτω.Άνοιξε το άλμπουμ που κρατούσε στα χέρια της."Με βλέπεις?" τον ρώτησε."Έτσι μεγάλωσα,με αυτόν τον φόβο.Με τον φόβο πως κάποια μέρα θα μου καταστρέψει τη ζωή και θα με σκοτώσει.." συνέχισε τρομαγμένη.Ο Βασίλης την κοίταξε καλά."Ποιά είναι αυτή;" την ρώτησε.Τον κοίταξε ελαφρώς φοβισμένη νομίζοντας οτι την παρακολουθεί κάποιος.."Αυτή είμαι εγώ" του απάντησε."Και αυτή που με φωτογράφισε,η γυναίκα που μου γάμησε την ψυχολογία μέχρι να φύγω απ'το σπίτι" συνέχισε.Ο Βασίλης ανυπομονούσε να δει τι άλλο θα έλεγε."Ήθελα να το μοιραστώ μαζί σου..Πίστευα πως θα με ένιωθες..Τόσα χρόνια δεν άντεχα το ξύλο,τον εκβιασμό,την έλλειψη της στοιχειώδους  ελευθερίας.Κάθε φορά που δεν κατάφερνα κάτι μου έλεγε πως είμαι άχρηστη και πως ποτέ κανείς δεν θα βρεθεί για να ταιριάξει.Πως όλοι θα θέλουν το κάτι παραπάνω.Και εγώ την πίστευα,ναι,την πίστευα.Ώσπου μια μέρα το'σκασα.Έιδα επιτέλους τη ζωή.Γνώρισα κόσμο,έζησα,διάβασα,πέτυχα τους στόχους μου,μέχρι που μια μέρα έμαθα πως πέθανε.Σεβασμός δεν της άξιζε,γιατί αυτή δεν ήξερε καν τι σημαίνει.Απαιτούσε τον σεβασμό.Δεν ήθελα καν να την δω.Ήμουν δεκαέξι.Και λένε πως πέθανε απο κατάθλιψη.Μα δεν είχε κατάθλιψη,δεν είχε καν αισθήματα.Χτυπούσε ένα ανήμπορο κοριτσάκι απο τα 4 χρόνια του.Το έλεγε κακομαθημένο,του στερούσε την ελευθερία,την αγάπη,τα πάντα.Το άφηνε να ζει στην εξαθλίωση..Και κάποια στιγμή,μόλις τελειώσαν όλα αυτά γνώρισα εσένα." του είπε.Ο Βασίλης στάθηκε.Την κοίταξε."Έχω μια μαχαιριά στην πλάτη απ'τον καβγά με τον πατέρα μου,πριν φύγω απ'το σπίτι..Ήθελα και εγώ να κυνηγήσω τα όνειρά μου βλέπεις,και το πλήρωσα με τον χειρότερο τρόπο.Απο τότε κλείστηκα στον εαυτό μου και δεν μιλούσα σε κανέναν,μεχρι που βρέθηκες εσύ."
Ο Βασίλης έβγαλε την μπλούζα του..Ένα τεράστιο σημάδι απλονώταν στην πλάτη του.


Σάββατο 17 Μαρτίου 2012

Το Δωμάτιο 666:Ανάμεσα αλήθειας και ψέματος

Προσπάθησα να μαζέψω πληροφορίες για τη ταυτότητα της κοπέλας απο το δωμάτιο,μέσω της ρεσεψιονίστ,αλλά αυτή μου τα είπε κάπως μπερδεμένα...
"Εκεί,απ'ότι έχω ακούσει,έμενε ένα νεαρό κορίτσι με τους γονείς του στις διακοπές και σκότωσε τους γονείς του,έτσι ακούγεται,και λένε μάλιστα πως έχει στοιχειώσει και το δωμάτιο,δεν ξέρω άλλα" και έψαξα περισσότερο την υπόθεση μέχρι που έμαθα το όνομα της κοπέλας..."Αλέξις"

Σάββατο 10 Μαρτίου 2012

Δωμάτιο 666:Μαθαίνοντας

...Αφού άνοιξα την τρύπα στον τοίχο του μπάνιου ξεκίνησα να παρακολουθώ πάλι την περίεργη κοπέλα αλλά η κατάσταση ήταν πολύ μπερδεμένη.Έβγαινε απο τη πόρτα του μπάνιου και μετά εξαφανιζόταν.Δηλαδή ήταν ορατή όσο ήταν στο δωμάτιο και μόλις έμπαινε στο μπάνιο θαρρείς πως εξαφανιζότανε.Συνέχισα την παρακολούθηση κ τις έρευνες όσπου έγινα φίλη με τη ρεσεψιονίστ και την ρωτούσα για το δωμάτιο 666.Αυτή μου είπε πως δεν μένει κανείς εκεί και προσπαθούσα να ταιριάξω την παρουσία της κοπέλας με κάτι παρανορμάλ και εξωπραγματικό.Έψαξα πολύ καλά την υπόθεση και φαντάστηκα οτι ήταν φάντασμα/ζόμπι ή κάτι τέτοιο τέλος πάντων.

Κυριακή 4 Μαρτίου 2012

Δωμάτιο 666:Μια μικρή γνωριμία.

..."Να σας γνωρίσω ήθελα",της λέω χαμογελαστή και συνεχίζω λέγοντας:"Να,ξέρετε μένουμε στα διπλανά δωμάτια" και πριν τελειώσω καλά καλά την πρόταση μου κάνει 
"Ναι,το ξέρω."
...Με έτρωγε η περιέργεια να μάθω τα πάντα γι'αυτήν,αλλά δυστυχώς δεν μπορούσα,γιατί είχα ξεχάσει τον σκοπό που είχα έρθει,την πενταήμερη εκδρομή.Αλλά είχα 2 μέρες εδώ και δεν είχα πάει πουθενά,εφόσον αυτή η περιέργεια και ο φόβος με έκαναν να κλειστώ μέσα στο δωμάτιό μου και να μη βγώ για όλη την διάρκεια της εκδρομής μου.Και φυσικά,άρχισα να την παρακολουθώ συστηματικά μέρα και νύχτα,ώσπου έφτασα στο σημείο να τρυπήσω τον τοίχο του δωματίου μου για να μάθω τι σόι άνθρωπος είναι,αλλά οι προσπάθειές μου μέχρι στιγμής αποδείχτηκαν αποτυχημένες,γιατί όποτε έμπαινε στο δωμάτιο,κλειδωνόταν στο μπάνιο καμιά 15αριά ώρες,και αναγκάστηκα να ανοίξω τρύπα ΚΑΙ στο μπάνιο.Αλλά πάλι,τζίφος.

Σάββατο 3 Μαρτίου 2012

Το δωμάτιο 666:"Το πρώτο κρούσμα"

...Σκέφτηκα καλά αυτά που έγραφε το σημείωμα.Και κάποια στιγμή ήρθε το βραδινό,και αφότου έφαγα,ξάπλωσα στο κρεβάτι μου.Έστελνα μηνύματα με την αδερφή μου την Κρίσι και ακούστηκε ένα χτύπημα στον τοίχο.Σηκώθηκα κατατρομαγμένη και βγήκα απο το δωμάτιό μου.Πήγα μια βόλτα στον διάδρομο του ορόφου για να ηρεμήσω και παρατήρησα κάτι παράξενο.Μία κοπέλα να μπαίνει στο δωμάτιο 666.Δεν δίνω ιδιαίτερη σημασία,είναι ντυμένη στα μαύρα.Αφού ηρεμήσω καλά κατευθύνομαι προς το δωμάτιό μου,πάλι.Ξαπλώνω στο κρεβάτι μου και προσπαθώ να κοιμηθώ.

 Όταν τελικά ξημερώσει,ξυπνάω.Βάζω μια αλλαξιά ρούχα και κατεβαίνω προς το ισόγειο,που υπάρχει το εστιατόριο για να πάρω το πρωινό μου και να αφήσω τη καθαρίστρια να καθαρίσει το δωμάτιο.Βλέπω πάλι τη κοπέλα που είδα χτές,αυτή τη μαυροντυμένη να περνάει τον όροφο.Δεν έχω να χάσω τίποτα και τη χαιρετάω.Αλλα αυτή δε γυρνάει το πρόσωπο.Κοιτάω προσεκτικά το περπατημά της και καταλαβαίνω ότι κατευθύνεται προς το εστιατόριο.Το προσωπό της δε φαίνεται κάν,αλλά επιτέλους μου απαντάει με μία άγρια φωνή "Τι θέλετε?" ...



Το δωμάτιο 666-Εισαγωγή

...Ήταν μια αξέχαστη πενταήμερη εκδρομή στο Λονδίνο.Ήταν η προειδοποίηση που μου κίνησε τη περιέργεια.Αυτό το χαρτάκι στη ρεσεψιόν του ξενοδοχείου.Αυτός ο φάκελος,αυτή η σκηνή στο δωμάτιο 666...


...Μόλις είχα φτάσει στο ξενοδοχείο,κινήθηκα προς τη ρεσεψιόν.Η ρεσεψιονίστ έλειπε,κ έτσι αναγκάστηκα να περιμένω ένα τέταρτο.Είδα πάνω στο γραφείο έναν φάκελο.Τον άνοιξα απο περιέργεια.
"Μείνε μακριά απο το δωμάτιο 666",διάβασα τρομαγμένη.Κάποια στιγμή φτάνει η ρεσεψιονίστ και μου δίνει το κλειδί του δωματίου 665,του διπλανού του δωματίου 666.Επιφυλακτική,άνοιξα τη πόρτα και τακτοποίησα τα πράγματά μου,ώσπου κάποια στιγμή ακούστηκε μια κραυγή.Σκέφτηκα πως δεν θα είναι τίποτα και μπήκα για μπάνιο.Όταν βγήκα απο το μπάνιο και ετοιμάστηκα πήρα στη ρεσεψιόν για να μου φέρουν βραδινό.Κάποια στιγμή η πόρτα χτύπησε και απάντησα "Περάστε",αλλά κανείς δε μπήκε μέσα.Πηγαίνοντας προς τη πόρτα είδα τη γωνία ενός φακέλου.Τον τράβηξα προς τα μέσα και έκπληκτη διάβασα τα ίδια πράγματα με το γράμμα στη ρεσεψιόν...