Το βλέμμα της Αλέξις αυτή τη φορά με μπέρδεψε. Τι ήθελε απο μένα; Πάλι η ίδια κραυγή. Δεν μου μιλούσε-και με μπέρδεψε. Με κοιτούσε επίμονα. "ΤΙ ΘΕΛΕΙΣ ΑΠΟ ΜΕΝΑ;" της είπα με έντονη φωνή, την οποία δεν ήξερα καν οτι είχα. Εξακολουθούσε. Ο ίδιος συνηθισμένος μυστήριος ρυθμός της, η κραυγή της πρώτης μέρας που χτυπούσαν στο μυαλό μου σε ξέφρενους ρυθμούς, σαν να μου έλεγαν πως θα πεθάνω. Και εγώ τη κοίταξα, προκλητικά. Σαν να της λέω 'έλα, τέλειωσε με.' Σε κλάσματα δευτερολέπτου η Αλέξις βρέθηκε λίγα εκατοστά μακριά μου. Τα χέρια της στον λαιμό μου. Ο τρόμος κυλούσε στις φλέβες μου. Και τα άφησε. Γιατί; Γιατί τα άφησε; Δεν ήθελε να με σκοτώσει που παραβίασα τον χώρο της; Τον χώρο με τα αίματα, την σκηνή του θανάτου; Πρόκειται για μία πάλη, μεταξύ ζωντανού και νεκρού.. "ΠΟΙΑ ΕΙΣΑΙ;" ακούστηκα πάλι βροντερή η φωνή μου, σαν να την προκαλώ για να πεθάνω. Με κοίταξε πάλι επίμονα.. "Όλα αυτά τα αίματα είναι δικά μου, εγώ τα προκάλεσα.." είπε με απαλή, αυτή τουλάχιστον τη φορά φωνή...
Τι στο καλό; Θα είχε συνέχεια;
Συνεχίζεται..
Τι στο καλό; Θα είχε συνέχεια;
Συνεχίζεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου